Al in oktober beginnen de meren en rivieren te bevriezen. De eerste sneeuw valt, en verlicht het landschap. Al snel bedekt de sneeuw de bossen van de Grote Taiga, alle bevroren meren en moerassen en de boomloze bergen. In november komt de winter in Lapland aan. De dagen worden steeds korter en als december begint zal de zon niet opkomen. Zes weken lang blijft de zon onder de horizon, maar geeft gedurende enkele uren per dag een magische gloed aan het landschap. Een tijd die “Kaamos” wordt genoemd in Lapland.
Dan, als een fluistering van de natuur, passeren we de Winterzonnewende, en de zon is weer te zien tegen 10 januari. De dagen zijn, zonder dat we er iets van merkten, langzaam maar zeker langer geworden. Eerst elke dag evenveel langer als “de stap van de ptarmigan” en later als “de sprong van de rendieren”.
Elke week krijgen we meer dan een uur daglicht, en in februari zal de levendige zon alles veranderen. Al in maart blijft de zon in Lapland langer op dan in Midden-Europa, en zelfs als de nachten nog vrij koud kunnen zijn, zal de zon overdag opwarmen.
Het is een andere wereld in april dan in januari, maar de sneeuw is constant. En de Aurora Borealis, het noorderlicht. Ze verschijnen aan de hemel van Lapland, en zijn te zien van september tot april.
Dan eindigt de winter en komt de winter-lente, en expressie in Lapland voor de zonnige nachten van mei, en de smeltende sneeuw. De rivieren zullen zich losmaken van hun ijzige grenzen. Maar dat is een ander verhaal.
Galerij
Bekijk de foto’s in de winter galerij!